Contact

De zaal in Oudenaarde was veel te klein toen op 9 juli, naast familie en kennissen, ook een groot aantal Natuurpunters verzamelden om afscheid te nemen van Jo Cosijn. Ook een groot aantal collega’s van het Agentschap Natuur en Bos (ANB) was aanwezig.

Jo was al geruime tijd ziek, maar toch kwam het nieuws ruw en onverwacht. En ondanks zijn ziekte liet Jo Natuurpunt nooit los.
Hij dacht nog mee aan de organisatie op 21 juni van het spaghettifestijn van zijn afdeling en informeerde de dag erop meteen of alles vlot verlopen was. We mochten achteraf nog eens langskomen om samen een Duvel te drinken op de goede afloop; het mocht jammer genoeg niet meer zijn. Ook aan Meander werkte hij tot het allerlaatste moment mee, maar daar vertelt de redactie meer over. Voorgaande anekdote tekent Jo helemaal. Hij was onder alle omstandigheden een volharder. Bezorgd om het welslagen van alles en het welzijn van elkeen. Hij was de motor van veel initiatieven - zowel binnen als buiten de vereniging. Toen de motor sputterde, groeide het besef van wat Jo allemaal voor de vereniging deed met als enige doel de natuur en het landschap dat hem zo lief was veilig te stellen. Tegelijk bevestigde het ook het belang dat hij hechtte aan het persoonlijk welbevinden van elkeen die hem dierbaar was. Nochtans een ondergeschikt probleem ten opzichte van het lot dat hem beschoren was. Hoewel zijn interesse oorspronkelijk eerder uitging naar muziek en kunst, toonde Jo zijn interesse in en bezorgdheid om de natuur al langer. Maar stilaan rolde hij in de natuurbeweging en werd hij actief bij de natuurvereniging De Wielewaal, later Natuurpunt. In 1995 werd hij voorzitter van de afdeling Zwalm. Hij trouwde met Kristien en zij verhuisden naar Etikhove waar hij actief werd in de Maarkebeekvallei. Daar werd hij de stuwende kracht achter de ontwikkeling van het gelijknamige natuurreservaat waarvan het Eeckhoutbos de kern vormt. Dat bos heeft hem sindsdien altijd nauw aan het hart gelegen en het zal voor velen altijd met Jo verbonden blijven. Tijdens de familiewandelingen van Natuurpunt was Jo gelukkig en trots de schoonheid van de voorjaarsbloeiers te kunnen tonen en de bezoekers te begeesteren met wonderlijke verhalen over planten en dieren. Jo pakte nooit uit met “droge” kennis van de natuur, maar wist de mensen te boeien met anekdotes en leuke weetjes. Planten en dieren, landschappen en geschiedenis werden tot één fijn geheel samengesmeed. Ontelbare cursussen en een beroepscarrière richting natuur - eerst bij het Educatief Bosbouwcentrum Groenendaal en later bij het Agentschap voor Natuur en Bos - versterkten zowel zijn overtuiging als zijn kennis omtrent de natuur die al snel een centrale plaats innam in zijn leven. Hij wist er ook anderen voor te enthousiasmeren. Rond hem groeide een levendige en gedreven groep vrijwilligers die zich smeten voor natuurbehoud en landschapsherstel. Door talloze tussenkomsten wist hij de achteruitgang van de Maarkebeekvallei te voorkomen, of op zijn minst te beperken. Een aanhoudende strijd die getuigt van zijn volharding en onbaatzuchtige inzet. Velen herinneren Jo ook als een netwerker. Dat was niet uit eigenbelang – verre van – maar vanuit de gedachte dat samenwerking versterkend werkt. We herinneren hem binnen die context ook als een verzoener;iemand die mensen bij elkaar bracht en ook bij elkaar kon houden, vooral doordat hij tolerant was en zichzelf kon wegcijferen. Dat vereist een sterk karakter. Dat maakt dat hij ook in allerlei raden en besturen een vooraanstaande rol speelde, soms als voorzitter, soms als bestuurslid. Het feit dat hij veruit het langst zetelende bestuurslid van het Regionaal Landschap Vlaamse Ardennen was, zegt genoeg over zijn onvermoeibare inzet en standvastigheid. Daarnaast was hij een gewaardeerd redacteur van Meander en altijd was hij manusje-van-alles. We hopen dat een stukje van Johan in elk van ons mag voortleven en tot uiting komt in het respect voor de zaak waarin hij zo hard geloofde en waarvoor hij tot op het einde streed. Het laatste stukje natuurgrond dat hij nog kort voor zijn overlijden heeft aangekocht mag voortaan zijn naam dragen zodat we steeds aan hem denken wanneer we er voorbijkomen. We hebben een compagnon de route, een zielsverwant, een gelijkgestemde verloren; een vriend waarmee we nog vele onbekende wegen wilden bewandelen. Familie en vrienden missen hem en zij zijn ongetwijfeld niet de enige …

Dirk Criel (voorzitter Vlaamse Ardennen plus en bestuurslid afdeling Vlaamse Ardennen)

Michel Vandervennet (bestuurslid afdeling Vlaamse Ardennen en Werkgroep Maarkebeekvallei)