De mens gaat voorbij, het landschap blijft. Of toch niet?

Kijkverdriet is de naam van een verlaten gewest, een woestijn van zand, hei en sompen, in de eindeloosheid van de Kempische vlakte. De landhonger van de heiboer heeft er aan geknaagd, en af en toe was er een die het waagde de schop te steken in deze wildernis. Al deze pogingen vielen faliekant uit; zweet, verbeten zwoegen, geduldig wachten, -het mocht alles niet baten. Brand van onverbiddellijke zomer, het sikkerende water in de lange winter, en de schraalheid van de magere grond verijdelden ten slotte de meest hardnekkige aanval. De schampere humor van de Kempenaar heeft deze veldblokken, die hij niet veroveren kon, scherp getekend met namen, die zijn ontgoocheling verklanken: Kijkverdriet, Verloren Kost, Magere Jan, Geselkant, wat al teleurgestelde verwachtingen galmen na in 'Den Afgod'. (van Hemeldonck E. (1950). Kijkverdriet: kleine triptiek van het eeuwige landschap. Lannoo. Stofomslag.)