Meldertbos

In de achttiende eeuw was het Meldertbos een lappendeken van weiden, hooilanden, akkers, bos en boomgaarden. Rond het kasteel van toen lag een eilandtuin omgeven door een gracht en een grote boomgaard. In de negentiende eeuw werd het een Engels landschapspark waar zichtassen, hagen en bomenrijen een idyllische en verrassende sfeer creëerden. Bomengroepen vormden een belangrijke blikvanger. Op drie plaatsen in het park duiken twaalf bruine beuken op, ook wel 'Twaalf Apostelen' genoemd. Deze beuken werden naar de streekeigen traditie in een ovaal aangeplant. Alleenstaande, exotische bomen zoals sequoia (mammoetboom), zuileik en rode beuk, dateren ook uit die tijd. Rond 1950 is de activiteit in het park zachtjes ingeslapen, en vanaf dan neemt de natuur het over. Voorjaarsflora breiden sterk uit en er komen ook zeldzame bosvogels broeden. Als je 's avonds goed luistert, hoor je de roep van de bosuil tot ver buiten Meldertbos.

Het kasteeldomein van Meldert is één van de weinige gebieden waarin Louis Van der Swaelmen zijn theorieën over tuinarchitectuur kon toepassen. In zijn ontwerp rekent hij af met de negentiende-eeuwse romantische natuurnabootsingen. De regelmatig geordende moderne tuin, waarin een strakke vormgeving wordt gecombineerd met het pittoreske, staat voor hem model. De directe omgeving van het kasteel wordt gekenmerkt door een gecompliceerd geometrisch netwerk van driehoeken en rechthoeken waarbinnen de gebouwen, de court d'honneur, de parterres, de bloemen- en moestuinen en de serres liggen. In deze zone wordt overvloedig gebruik gemaakt van hellende vlakken, trappen, haagjes, buxus- of taxuskegels, kortom het hele arsenaal van de klassieke Franse tuinaanleg. Her en der zijn er in het Meldertbos nog relicten terug te vinden van de oude parkaanleg o.a. de vijver, de cascade, het zwembad en het tennisterrein. Deze elementen weerspiegelen het leefpatroon van begin twintigste eeuw en de belangstelling voor sporten.