Oude Landen

Een mooi kronkelende Oudelandse Beek, grillig gevormde rietkragen met tussenin bloemrijke graslandjes en zeggevegetaties, wilgenstruweel en zompig elzenbos, vormen de voornaamste natuurlijke ingrediënten. De verlande greppels en sloten getuigen van de inspanningen die de polderboeren de vorige eeuwen hebben gedaan om van de ‘wateroverlast’ af te geraken. Die polderrestanten zijn bijzonder gegeerd door kleine rietvogels zoals blauwborst, kleine karekiet, bosrietzanger en rietgors.

Tussen  die wilde natuur loopt een kleine kudde gallowayrunderen die zorgt voor het behoud van het halfopen landschap. Het zijn zachtaardige dieren, waar je echt niet bang voor hoeft te zijn.

Geschiedenis van het gebied

De Oude Landen maakte tot begin van vorige eeuw deel uit van de uitgestrekte Scheldepolders ten noorden van Antwerpen. Wellicht werd het gebied al bij de eerste indijkingen in de elfde eeuw op de stroom veroverd. Een feit waaraan het zijn naam ‘oudland’ ontleent. De snelle expansie van de Antwerpse haven in noordelijke richting en de uitbouw van een uitgebreid spoorwegcomplex beten grote happen uit de polders. Dat de Oude Landen daaraan ontsnapte, is te danken aan de krijgsmacht die het gebied net voor de Tweede Wereldoorlog inpalmde als militair oefenterrein.

Intussen deinde rondom de Oude Landen de verstedelijking uit. Vandaag wordt het natuurgebied ingesloten door de woonkern van Ekeren en hoogbouwwijken van Luchtbal en Rozemaai.

In 1968 verkochten de militairen de brok natuur aan het Antwerpse stadsbestuur. Die smeedde plannen om er een sociale woonwijk op te trekken. De omwonenden en een groepje natuurbeschermers, de voorlopers van Natuurpunt Antwerpen Noord, kwamen in het verweer. Met succes. In de daarop volgende decennia werd de Oude Landen door een groep vrijwilligers uitgebouwd tot een waardevol stedelijk natuurgebied.