Machtige bomen staan nog steeds machteloos in Vlaanderen: standpunt over Ferrarisbos in Wilrijk

Vlaanderen telt 12.000 hectare waardevolle, oude bossen die ernstig bedreigd zijn door kap. Omdat ze gelegen zijn buiten natuur- of bosgebieden, kunnen ze mits een vergunning makkelijk gerooid worden voor extra beton.  Veel van die zonevreemde bossen zijn nochtans  ‘Ferrarisbossen’. Dat betekent dat ze in de periode rond 1770 al opgetekend werden in de topografische kaarten van de Oostenrijkse Nederlanden.

Samen met de oude, waardevolle bomen verdwijnt het leefgebied van veel dieren en planten. Tegelijk vormt de kap in verstedelijkte omgevingen een aanslag op de leefbaarheid van de omgeving rond het bos.

De kap van het Ferrarisbos in Wilrijk groeide in 2013 uit tot een bekend voorbeeld van dat wijdverspreide probleem in Vlaanderen. Het werd een symbooldossier van de falende bosbescherming. De overheid kondigde aan het probleem onmiddellijk te willen aanpakken. De 12.000 hectare meest waardevolle bossen die sterk bedreigd zijn, zouden beschermd worden door ze letterlijk op de kaart te zetten. Eindelijk kwam de bal aan het rollen, maar hij rolt te traag. Nu het wachten is op de kaart en de bescherming, wenst de transportfirma ook het resterende stuk met antieke bomen tegen de grond te leggen. Er is maar weinig veranderd sinds 2013.

Is het de schuld van het transportbedrijf Essers? Ja en neen. Het bedrijf doet eigenlijk gewoon wat we van hen kunnen verwachten: ze wensen te bouwen op bouwgrond. Ze zoeken uitbreidingsmogelijkheden voor hun activiteiten. Maar die mogelijkheden hoeven niet te botsen met de belangen van natuur zoals dat nu het geval is.

Een oplossing moet van de overheid komen. De minister en de Stad Antwerpen moeten een duidelijk signaal geven dat dit niet langer kan. Op Vlaams niveau moet meteen werk gemaakt worden van de kaart met beschermd bosgebied. En in afwachting kan de Stad Antwerpen bedrijven ondersteunen in hun zoektocht naar een geschikte locatie.  Er zijn in de regio voldoende onderbenutte en braakliggende gronden te vinden zonder dat natuur of bos onder het beton hoeft te verdwijnen.

De maatschappelijke nood aan natuur is enorm, zeker in een drukke metropool als Antwerpen. Al sinds 2005 wordt in de Antwerpse zuidrand naastig gezocht naar ruimte om een 300 hectare groot stadsrandbos aan te leggen om die nood te lenigen. Het Ferrarisbos in Wilrijk ligt pal in de zoekzone en past dus perfect in dat opzet. Waarom dan die kathedraal van een bos kappen, vervolgens vlakbij jong plantgoed ter compensatie in de grond stoppen en dan nog eens honderd jaar wachten tot het weer bos is, terwijl het ook anders kan? Dat is te gek voor woorden.

Veel logischer is het om de slecht gelegen bouwgrond te compenseren, dan het bos.