Groene specht

Wat eet de groene specht?

De groene specht eet vooral mieren. Restanten in de uitwerpselen wijzen uit dat rode bosmieren hun favoriete hap zijn. Ze zoekt haar voedsel bijna uitsluitend op de grond.

Waar leeft de groene specht?

• De groene specht vind je vooral in open loofbossen en kleinschalig landbouwgebied met hoogstamboomgaarden, populierenrijen en oude houtsingels. Ook grote tuinen in een bosrijke gebieden krijgen regelmatig een groene specht op bezoek.
• Verspreidingskaart van de groene specht

Hoe plant de groene specht zich voort?

De groene specht maakt gebruik van nestholtes in bomen. Het uithakken van een nestholte duurt gemiddeld 15 - 30 dagen. Zowel het mannetje als het vrouwtje maken de nestholte broedklaar. Hetzelfde hol wordt soms meerdere jaren na elkaar gebruikt. In de nestholte worden de eieren gewoon op het hout gelegd; de groene specht bekleedt het nest dus niet met mos of veren. Zowel het mannetje als het vrouwtje broeden de (gemiddeld vijf à zeven) eieren uit. Ze wisselen elkaar om de 90 tot 150 minuten af.  Na 17 tot 19 dagen, pikken de jongen uit. Ze worden gevoerd met een speciale vloeibare brij, op basis van insecten die door de ouders in de krop worden bewaard.

Hoe krijg je de groene specht te zien?

De groene specht verraadt haar aanwezigheid doorgaans door haar lachende roep. Vaak roept ze ook in vlucht. Hoor je haar lach, kijk dan goed om je heen naar een vogel met een sterk golvende vlucht.

Weetjes over de groene specht

• Rode bosmieren worden in de zomer nauwelijks gegeten omdat ze dan actief zijn en met vele tegelijk mierenzuur naar de aanvaller spuiten. In de winter worden - naast rode bosmieren - vooral mierensoorten gegeten die relatief volkrijke kolonies bezitten, relatief dicht aan het oppervlak overwinteren en gemakkelijk te vinden zijn. Vooral wegmieren, gele weidemieren en glanzende houtmieren staan dan op het menu. Groene spechten hebben vaste plaatsen waar ze roesten. Op dergelijke plekken kunnen geregeld keutels worden verzameld (de keutels lijken sterk op een afgeklopt assenstaafje van een sigaret). Daaruit blijkt dat in één keutel meestal 1 of 2 (maximaal 4) soorten mieren zitten, maar dat tussen de keutels de verschillen groter zijn. Kennelijk eet een groene specht veel mieren tegelijk uit één nest, maar specialiseert ze zich niet tot één soort.
• De groene specht heeft een erg lange tong die tot 10 cm buiten de snavelpunt kan worden uitgestoken. Het uiteinde van de tong vormt een plat en verbreed orgaan met haakvormige uitstekels en kan onafhankelijk worden bewogen. De grote, uit twee delen bestaande speekselklier produceert een stof die de tong kleverig houdt. De groene specht gebruikt haar tong net als een miereneter om larven en cocons van mieren uit hun nest op te likken.
• Het is een uitgesproken standvogel die in strenge winters zware verliezen lijdt.
• Enkele dialectnamen van de groene specht zijn houtspecht, lachspecht en maarts veulen.
• In maart 1935 werden vier volwassen groene spechten van de Veluwe op Nederlandse waddeneiland Texel uitgezet. In juni 1935 werd nog een jong exemplaar losgelaten. Ook in 1936 werden enkele groene spechten met opzet losgelaten op het Waddeneiland. Staatsbosbeheer wou de groene specht inzetten om voor de bosbouw schadelijke insecten te bestrijden. Het opzet faalde, de groene spechten verdwenen, vermoedelijk omdat er op Texel geen rode bosmieren - het favoriete voedsel van de groene specht - voorkomen.

Wat kan jij doen voor de groene specht?

In de handel zijn heel wat middelen beschikbaar om mieren te verdelgen: mierenlokdozen, mierenspray, mierengif. Natuurpunt vraagt om mierennesten niet opzettelijk te verdelgen. Mieren vormen het stapelvoedsel van groene spechten. Zonder mieren, geen groene spechten.