Vogelwandeling in Trichelbroek

Een 12-tal deelnemers schaarden zich op zondagnamiddag rond Herman Berghmans, onze vogelkenner van dienst, aan de Bavokapel in Eindhout voor een educatieve wandeling in het Trichelbroek. Op de website stond het dragen van laarzen als een must maar toch waren er enkelen die zich op gewone wandelschoenen aanboden, wat later tot heel wat hachelijke standjes zou leiden.

We kregen eerst wat info over de Bavokapel zelf maar algauw waren we onderweg naar de vogelkijkhut, want vogels daar waren we allen voor gekomen.

de Bavokapel in Eindhout

Het was een zonnige dag met een schralen oostenwind en de eerste buizerds probeerden op thermiek hoogte te winnen al vlug nagezeten door enkele kraaien. Ze zijn niet bepaald de beste vrienden. Ik vermoed dat de kraaien het plezierig vinden om buizerds na te jagen en hun het leven zuur te maken, ook al is het maar voor even. Ik heb altijd medeleven met dieren die door andere dieren worden opgejaagd, maar zo zit de natuur nu eenmaal in elkaar.

Tussen het vogelspotten door kregen we van Herman nog een stukje biologieles over de eenhuizigheid van de hazelaar. Bij deze inheemse struik zitten de mannelijke en de vrouwelijke geslachtsorganen aan dezelfde plant. De hazelaar doet dus aan zelfbestuiving.

Herman bespreekt de eenhuizigheid van de hazelaar

Hoe dichter we bij de vijver en de kijkhut kwamen, hoe drassiger en modderiger het werd. Voor de ongelaarsden werd het al gauw een hele klus om enigszins ongeschonden aan de overkant van de volgende slijkplas te geraken.

Het pad (of wat het moet voorstellen) vanaf het wandelpad naar de vijver leek eerst een onoverkomelijke passage, maar met de nodige vindingrijkheid (aangesleepte takken en boomstammen) en de hulp van de gelaarsde deelnemers slaagde iedereen erin om min of meer droog de hut te bereiken. Een klein staaltje van verenigde krachten. Het groepsgevoel kreeg een boost!

Eindelijk konden de verrekijkers bovengehaald worden en konden heel wat watervogels gespot worden. Misschien zat de zonnige weer er voor iets tussen maar de vijver bood heel wat kijkplezier.

 de kijkhut

Naast de klassiekers zoals wilde eenden, futen, meerkoeten, krakeenden en waterkiekens, werden ook slobeenden, wintertalings, smienten, dodaarzen, tafeleenden en zilverreigers waargenomen. Misschien vergeet ik er nog enkelen maar het was de ploeterpartij om daar te geraken zeker waard.

De wandeling voerde ons vervolgens naar het natuurgebied Varendonk (“donk” staat voor een hoger, dus droger, gebied) en we lieten de slijk en modder achter ons om even halt te houden bij het mooie Meiven. Ik herinnerde mij dat we hier ook halt hebben gehouden tijdens de Vlinder en Libel wandeling in juli van vorig jaar. Geen libellen of vlinders vandaag maar je kon zien dat de heide naast het ven al goed gegroeid was.

Verder ging de wandeling naar de monding van de Kleine Laak in de Grote Laak. We volgden de oevers van de Grote Laak stroomafwaarts en Herman wees ons af en toe op sporen van bevers. Deze merkwaardige dieren blijken zich goed thuis te voelen in de Laakvalleien.

Een moment om niet vlug te vergeten was het plotseling opduiken van een koppel Grote Gele Kwikstaarten, een vogel die je toch niet zo vaak kunt spotten. We konden hun zoektocht naar voedsel op de oevers een hele tijd stroomafwaarts volgen.

grote gele kwikstaart

Onze wandeling liep stilaan ten einde. Als laatste brachten we nog een bezoek aan de reigerkolonie aan de ander kant van de vijver. Hoog in de lariksbomen, goed verscholen tussen de takken, konden we de contouren van hun nesten ontwaren.

Terug aan de Bavokapel bedankten we Herman voor de mooie en leerrijke wandeling.

Georges Aerts