Natuur.focus 2016-2 Programmatische Aanpak Stikstof (PAS)

Programmatische Aanpak Stikstof (PAS)
Win-win voor natuur en economie of ecologische black box?

Er is teveel stikstof aanwezig in onze natuur. Deze vaststelling is niet nieuw. Wél nieuw is dat door de goedkeuring van de instandhoudingsdoelstellingen en de striktere handhaving van de natuurtoets de te hoge stikstofdepositie belangrijke consequenties heeft voor de vergunbaarheid van bepaalde activiteiten. Om het doembeeld van een definitieve vergunningenstop voor veeteeltbedrijven te vermijden treft Vlaanderen, naar Nederlands voorbeeld, voorbereidingen voor een zogenaamde ‘Programma Aanpak Stikstof’ (PAS). Met deze aanpak wil men het onverzoenbare verzoenen: het verder terugdringen van de stikstofvervuiling voor nieuwe ontwikkelingsruimte voor economische activiteiten. Natuurherstelmaatregelen worden als pasmunt gebruikt voor het toelaten van bijkomende stikstofemissies.
In Nederland is het PAS vorige zomer in werking getreden. In Vlaanderen zijn we nog niet zover, maar het ‘PAS’ gaat al vlot over de tong. Ondertussen zijn in Nederlands kritische geluiden te horen. Kan men zomaar toekomstig natuurherstel inruilen voor economische ontwikkelingen? Gaat men er niet al te gemakkelijk van uit dat al die natuurherstelmaatregelen ook effectief zullen blijken? En schuilen er geen juridische addertjes onder het gras? In dit artikel gaan we op verkenningstocht bij de noorderburen, om na te gaan of Vlaanderen er goed aan doet het Nederlandse PAS te ‘copy-pasten’ of toch beter een eigen weg kiest.