Bosuil
Hugo Willockx

Valentijn maakt bosuil romantisch

14 feb 2014
Categorieën
Natuurbericht
Natuurbeleving
Vogels

Wie rond deze tijd van het jaar besluit om een nachtelijke wandeling in het bos te maken, doet dat misschien wel met het ge-oehoe van de Bosuil op de achtergrond. In griezelfilms zorgt dat spookachtige geluid weleens voor de nodige koude rillingen. Maar de angst is ongegrond, want rond Valentijn zoekt de uil alleen maar het warme gezelschap van een vrouwtje. Met zijn geroep probeert hij haar te verleiden en bakent hij tegelijk zijn territorium af. Zo kunnen de romantische zielen aan hun nest beginnen voor het broedseizoen.

Bosuilen zijn vroege vogels. Op voorwaarde dat koning winter zijn grootste kracht heeft verloren, begint de soort al in februari te broeden en legt ze als eerste van alle broedvogels een ei. Al in de winter gaat de Bosuil op zoek naar een geschikte partner. Zijn karakteristiek geroep vormt daarbij een onmisbaar instrument. Ook maakt hij hiermee zijn soortgenoten duidelijk dat het gebied waarin zijn broednest zich bevindt, verboden terrein is geworden.

Het geluid van de Bosuil klinkt als een langgerekte ‘hoe’, die na een korte pauze aangevuld wordt door een trillende ‘hoehoehoe’. Sommige nachten zijn de dieren muisstil, terwijl andere keren hun geroep het bos overspoelt. Als één mannetje begint, hebben zijn naburige soortgenoten de neiging hierop te antwoorden. Ook het vrouwtje laat ‘s nachts van zich horen. Met een schril ‘kewiek’ gaat ze in duet met haar mannelijke tegenhanger.

Om hun kroost groot te brengen, verkiezen de uilen holle bomen, maar ook nestkasten zijn erg in trek. Dit komt omdat traditionele nestplaatsen zoals oude en rottende bomen vaak gekapt worden. Daarnaast deed een oud kraaiennest, een konijnenpijp en de wortelvoet van een oude boom ook al dienst als broednest. Eenmaal gesetteld, zijn de Bosuilen erg honkvast, terwijl andere soorten liever nieuwe oorden opzoeken van zodra voedsel schaars dreigt te worden. Voor de Bosuil is het broedhol te kostbaar om zomaar in de steek te laten. Bovendien blijft een koppel hun hele leven samen in hetzelfde territorium, tenzij een van beide partners sterft. Het resultaat van een liefdesnestje is meestal twee tot vier witte, rolronde eieren, die na een kleine maand uitkomen.

 
Het geroep van de Bosuilen weerklinkt ’s nachts duidelijk omdat de soort het erg goed doet. In Vlaanderen kent de broedvogel bijvoorbeeld een talrijke verspreiding, vooral in het oosten en het zuiden. Dat heeft de soort te danken aan haar groot aanpassingsvermogen. Zo vertoeft de Bosuil het liefst in een open loofbos, maar ook in kleine bosjes, naaldbossen of zelfs kleine stadsparkjes vindt de soort haar gading. Aan het voedsel stelt de Bosuil ook geen hoge eisen. Met zijn geruisloze duikvlucht belanden niet alleen muizen, vogels en vleermuizen maar ook kikkers en zelfs vissen in zijn klauwen.

Naast zijn unieke geluid, kan je de Bosuil herkennen aan zijn ronde kop en gitzwarte ogen. Het dier heeft, in tegenstelling tot veel soortgenoten, geen oorpluimen. Bovendien zijn de dieren vaak het onderwerp van folklore, want het mysterieuze geroep en zijn nachtelijke levenswijze spreken tot de verbeelding. Zo betekent het woordje ‘strix’ in zijn wetenschappelijk naam: ‘Strix aluco’, heks. Is er dan toch een reden om te gaan bibberen?

Tekst: Marie 's Hertogen, Natuurpunt
Foto: Hugo Willockx
Beeld: Wildlife Moments, Tom Sunax

Gerelateerde nieuwsberichten