Puidebroeken

De Puidebroeken bestaat hoofdzakelijk uit kunstmatige gronden. Dit zijn gronden waarvan het oorspronkelijk reliëf ingrijpend is gewijzigd door de mens. Na de Eerste Wereldoorlog werd dit gebied afgegraven om klei te winnen voor de productie van baksteen. De onbruikbare toplaag werd opzij geschoven in hopen. Die hopen zijn nu nog steeds herkenbaar in het landschap. Door de afgravingen kwam het gebied zeer laag te liggen (2-3 meter). De zones waar klei gewonnen werd evolueerden tot drassige weiden.

Vochtige weilanden van deze omvang worden steeds zeldzamer. In de winter blijft er veel regenwater staan, dat enkel verdwijnt door verdamping. Door de onderliggende (moeilijk doorlaatbare) kleilagen kan het water niet weg. Zo lang er water voorradig is, meestal tot mei-juni, werkt dit als een magneet op heel wat watervogels. In het voorjaar zie je er dan veel eendensoorten zoals wintertaling, slobeend en krakeend,... soms ook zomertaling en pijlstaart. Onder de steltlopers kan je soorten als grutto, wulp en watersnip observeren. Broedvogels zoals kievit, blauwborst en andere rietvogels zijn minder opvallend. Naast vogels profiteren ook heel wat insecten en amfibieën van deze oase aan water, te midden van een woestijn van drooggemaakte akkers.

Ook de plantengroei in dit zwak zilte gebied is de moeite waard. Het meest opvallend zeldzaam plantje is lidsteng, dat hier nog vrij algemeen voorkomt. Daarnaast groeien in de Puidebroeken soorten als pijptorkruid, aardbeiklaver, rode waterereprijs, kamgras en diverse zeggen en russen.

Het beheer van het reservaat wordt overgelaten aan grazend vee, dat pas wordt toegelaten nadat de water- en weidevogels hun kroost hebben grootgebracht. Via extensieve begrazing ontstaat een grote variatie aan kort afgegraasde tot ongemoeid gelaten stukken, waardoor meer planten- en dierensoorten een kans krijgen.