Ondanks corona: alternatieve Expeditie Natuurpunt 2020 toch geslaagd!

Toen het bericht kwam dat de grote expeditie NP niet door zou doorgaan omwille van corona, bleef het expeditieteam van NP Brugge, ddwz Wim, Koen, Russ, Karel en ikzelf, niet bij de pakken zitten. De “Vlaamse Primitieven”: Wim, Koen, Russ, Karel en ikzelf organiseerden dan zelf maar een expeditie. Dat waren we ook aan onze milde sponsors verschuldigd, vonden we. We haalden immers € 3377 op, niet min, hé.

Koen kwam direct met het idee om de Blankaart aan te doen, en er was ook een wens voor het mooie krekengebied. De groep was het eens. O.k., dan stak ik een tochtje ineen dat beantwoordt aan deze wensen. 

Zaterdag 27 juni 2020

Het team fietste onder begeleiding van ons aller Paul naar zijn huis, om daar de officiële start te fluiten, richting Blankaart. Helaas moest Karel verstek geven na maneuvers in zijn tuin waarbij hij ontdekte dat hij wel degelijk bij de primitieven hoort en niet bij de jonge veulens. Hardnekkige rug- en kniepijn beletten hem om de expeditie mee te maken, jammer.

Dus vertrokken we slechts met vieren richting Aartrijke, waar we de eerste bergen beklommen. Ja, lach maar, de Kezelberg, Aartrijke-berg, plateau van Wijnendale en de Ruidenberg, waar we zelfs de Kemmelberg in de verte aanschouwden, waren de molshopen die we tegen de wind moesten overwinnen. Alles wat in een deftige ronde aanwezig is, was er ook voor ons te trotseren. Zware wind, regen, kasseien om u tegen te zeggen (de lievelingen van Wim), het waren allemaal elementen die de onderneming tot een ware “expeditie” maakten. Toch waren er ook mooie waarnemingen, zoals heel wat Bruine kiekendieven, IJsvogel, Wulpen en zelfs een grote plas vol bloeiende Watergentiaan, prachtig om zien, en dat in ons eigen West-Vlaanderen.

Elk jaar hebben we ook een leuze. Dit jaar was het een woord in ons sappig dialect: “een ullewupper”. Russ had het er wat moeilijk mee om dit bizarre woord uit te spreken, maar zodra hij hoorde kreeg dat het “flessenopener” betekende, ging het al veel beter.

Ik beloofde de groep dat we vanaf onze middagstop in de Blankaart, de wind in de rug zouden krijgen. Maar dat duurde toch tot na het doorkruisen van het Blankaartbekken ,waar de Veldleeuweriken hartelijk kwetterden tot bijna tegen de wolken.

Via de IJzer en Oud-Stuivenkenskerke liep het langs de bloemrijke Frontzate tot in Nieuwpoort en uiteindelijk kwamen we langs de Schuddebeurze uit op het kanaal Oostende-Brugge. Na zo’n 105 km en ongeveer 8 uur fietsen bereikten we onze aankomst.

Zondag 28 juni 2020

Deze keer ging het een totaal andere richting uit. Daarom startten we onze tocht bij Karel. Koen trakteerde ons op pakketjes die we kregen vanuit NP Mechelen als dank en steun voor onze inspanningen. En wat stak erin…? …. Een badge als aandenekn, met opschrift “Mijn expeditie 2020” en nog een paar gadgets, o.a. warempel een “ullewupper”.

Aangezien de tocht noordwaarts liep richting Leopoldskanaal, verliep deze als een hogesnelheidstrein, met de wind mee. De wind was nog toegenomen en stond op het punt te veranderen van naam, namelijk “storm”. Heel veel vogels zagen we niet, want welke vogel is nu zo zot om daarin te vliegen… Wij dus wel.

Boven de kreken vlogen wel een paar Visdiefjes. Diverse kreken passeerden de revue, zoals de Boerenkreek, de Vrouwkeshoekkreek, de Oostpolderkreek, de Grote Geul en nog een paar van dat soort. Mooie natuurpareltjes. Bij het aperitief (jawel) dachten we eraan om de weg wat in te korten, want we beseften alle vier dat de terugweg heftig zou worden, met een windsnelheid van ca. 60 km per uur.

Toch hielden we vol om met volle moed de geplande weg af te werken zonder aan de afstand te knabbelen. Na de picknick in Boekhoute, waar een mooi spandoek hing om ons, helden, te bedanken (of was dat toch niet een spandoek van de organisatie?) ging de tocht terug zuidwaarts. De heftige zuidwester deed onze gemiddelde snelheid zakken tot zo laag, dat ik het hier niet wil neerpennen.

De wattage die we nodig hadden om een beetje vooruit te geraken was er wel een om trots op te zijn en Remco Evenepoel zou er ferm bij verbleken.

Het was heftig en dus ook hier weer de naam “expeditie” waard. Na 108 km en zo’n 8.30 uur stoempen zijn we alle vier naar huis gestrompeld om na een deugdoende douche, ’s avonds gezellig in onze bubbel te genieten van een lekker etentje en te klinken op een geslaagd weekend.

Met dank aan mijn collega’s Vlaamse Primitieven, maar vooral ook aan de vele sponsors. 

Stefaan Verplancke